به هرگونه عفونتی که از فردی به فرد دیگر از طریق رابطۀ جنسی و مقاربت انتقال پیدا کند، عفونت انتقال­یافته از راه جنسی (Sex transmitted infection) یا STI گفته می­شود. البته این عفونت­ها از مادر به کودک، حین بارداری، زایمان و بعد از زایمان هم انتقال می­یابد.

طیف این عفونت­ها از یک التهاب ساده و قابل درمان تا یک بیماری جدی که می­تواند منجر به نازایی و مرگ شود، متغیر است.

شیوع عفونت­های آمیزشی در کشورهای در حال توسعه بالاتر است و بیشترین شیوع در جوامع شهری و افراد مجرد در سنین 44- 15 سال دیده می­شود و پیشگیری و کنترل آن­ها ضروری است.

عفونت­های شایع آمیزشی عبارتند از سوزاک، سیفلیس، زگیل تناسلی، تبخال تناسلی (هرپس)، شپش تناسلی، هپاتیت B ، C و ایدز (HIV)

تشخیص عفونت­های آمیزشی به علائم آن­ها بستگی دارد و می­توان از علائم بالینی، معاینۀ فیزیکی و تست­های آزمایشگاهی برای تشخیص استفاده کرد.

تمام افرادی که از نظر جنسی فعال هستند ،در معرض خطرات ناشی از بیماری­های آمیزشی قرار دارند و باید برای پیشگیری از این عفونت­ها آموزش ببینند.

علائم اصلی بیماری­های آمیزشی:

• ترشحات مجاری ادراری
• زخم­های تناسلی
• ترشحات واژینال علامت­دار
• بیماری­های التهابی لگن
• بزرگی غدد کشالۀ ران
• تورم پوست بیضه
• عفونت چشمی نوزاد

درمان عفونت آمیزشی بستگی به نوع عفونت دارد. در بسیاری از موارد نیاز به مصرف آنتی بیوتیک وجود دارد. در تمام موارد تشخیص بیماری­های آمیزشی باید شریک جنسی هم درمان شود و بعد از پایان درمان، بیمار و شریک جنسی او حتماً باید دوباره به پزشک مراجعه کنند تا از بهبودی کامل ایشان اطمینان حاصل شود.

روش­های پیشگیری از عفونت­های مقاربتی:

• جایگزینی رفتارهای کم­خطر به جای پرخطر
• اجتناب از تماس جنسی از راه مقعد
• اجتناب از تماس جنسی در حین قاعدگی
• ادرارکردن بعد از تماس جنسی، برای خارج­کردن برخی از باکتری­های واردشده به واژن
• شست­وشوی ناحیۀ تناسلی خارجی بعد از نزدیکی
• پرهیز از تمیزی واژن با دوش (چون بسیاری از باکتری­های محافظتی را از بین می­برد.)
• استفاده از کاندوم برای کاهش احتمال خطر
• درمان بیمار و شریک جنسی برای پیشگیری از عفونت مجدد