مطالعه‌ای که طی یک دهه بر روی زنان مسن انجام شد نشان داد زنانی که چای می‌نوشیدند، نسبت به کسانی که قهوه مصرف می‌کردند، استخوان‌های کمی قوی‌تر داشتند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، مطالعه‌ای که طی یک دهه بر روی زنان مسن انجام شد نشان داد زنانی که چای می‌نوشیدند، نسبت به کسانی که قهوه مصرف می‌کردند، استخوان‌های کمی قوی‌تر داشتند.

این مطالعه که به‌تازگی در مجله Nutrients منتشر شده، نزدیک به 10 هزار زن سالمند را در طول 10 سال دنبال کرده تا تغییرات در تراکم مواد معدنی استخوان (BMD) را میان مصرف‌کنندگان قهوه و چای مقایسه کند. BMD شاخص مهمی برای سنجش خطر ابتلا به پوکی استخوان است.

نتیجه این بود که مصرف متعادل قهوه ضرری نداشت، اما زنانی که روزانه بیش از پنج فنجان قهوه می‌نوشیدند، تراکم استخوان پایین‌تری داشتند.

براساس گزارش هلث‌دی، به‌طور کلی، از هر سه زن بالای 50 سال، یک نفر به پوکی استخوان مبتلاست؛ بیماری‌ای که سالانه باعث میلیون‌ها شکستگی می‌شود. از آنجا که میلیاردها نفر در سراسر جهان به طور روزمره قهوه یا چای می‌نوشند، پژوهشگران می‌گویند درک تأثیر این نوشیدنی‌ها بر استخوان‌ها اهمیت دارد.

نتیجه مطالعه نشان می‌دهد زنانی که چای می‌نوشیدند، تراکم استخوان کمی بالاتری در ناحیه لگن نسبت به دیگران داشتند. پژوهشگران اذعان کردند این افزایش کوچک است، اما از نظر آماری معنادار است و بنابراین در مقیاس جمعیتی می‌تواند اهمیت داشته باشد.
وجود فرزند عامل مهم در تقویت ارتباط زوجین

دکتر بهزاد قربانی، روانپزشک و دانشیار پژوهشگاه ابن‌سینا با اشاره به روندهای اخیر طلاق در ایران گفت: تحقیقات ما نشان می‌دهد که وجود فرزند به‌ویژه در سال‌های ابتدایی زندگی مشترک یک عامل مهم در تقویت انسجام زوجین است. برخلاف برخی تصورها، فرزندآوری نه‌تنها بار روانی اضافه نمی‌کند، بلکه در بسیاری از موارد باعث تقویت پیوند عاطفی و افزایش احساس مسئولیت مشترک می‌شود.

دکتر بهزاد قربانی تأکید کرد که ناباروری یکی از عوامل مهم و کمتر دیده‌شده‌ی اختلافات زناشویی است و افزود: سال‌های اخیر شاهد افزایش مراجعات زوجینی هستیم که فشار روانی ناشی از ناباروری، رابطه‌شان را فرسوده کرده است. احساس ناکامی، سرزنش پنهان، ناامیدی و اضطراب اجتماعی، از جمله مواردی است که چرخه ارتباطی زوج را مختل و آنها را به سمت جدایی سوق می‌دهد.

او افزود: ناباروری تنها یک مسئله پزشکی نیست؛ یک بحران روانی ـ اجتماعی است. زوجینی که دوره‌های طولانی درمان را تجربه می‌کنند، معمولاً با خستگی عاطفی و کاهش صمیمیت روبه‌رو می‌شوند. این وضعیت، اگر حمایت روانی وجود نداشته باشد، می‌تواند منجر به طلاق عاطفی و سپس جدایی رسمی شود.

این روانپزشک گفت: در زوج‌هایی که فرزند دارند، احساس مشارکت واقعی و هدف مشترک بیشتر دیده می‌شود. خانواده‌ها در مسیرهای مختلف زندگی در کنار هم قرار می‌گیرند و این هم‌پیوستگی، تاب‌آوری رابطه را بالا می‌برد. اما نبود فرزند چه به‌صورت خواسته و چه ناخواسته احتمال شکل‌گیری اختلافات را افزایش می‌دهد، به‌خصوص در فرهنگ‌هایی که فرزندآوری بخشی از هویت خانواده است.

دکتر قربانی سه محور اصلی را برای کاهش طلاق‌های ناشی از ناباروری ضروری دانست و گفت: تشخیص و مداخله زودهنگام مهم است و زوج‌ها نباید سال‌ها منتظر بمانند. ارزیابی باروری باید در همان پایان سال اول تلاش برای بارداری انجام شود.

وی با تأکید بر مشاوره تخصصی سلامت روان گفت: در هر مرکز درمان ناباروری باید روانشناس متخصص حضور داشته باشد. مدیریت اضطراب، کاهش احساس گناه و تقویت گفت‌وگوی زوجین، نتایج درمان را به‌طور قابل توجهی بهبود می‌دهد. همچنین افزایش دسترسی به خدمات درمان ناباروری ضروری است و به منظور کاهش اضطراب این زوج ها پیشنهاد می شود هزینه‌ها کاهش و حمایت بیمه‌ای افزایش یابد. وقتی درمان برای یک زوج قابل پرداخت نباشد، فشار روانی چند برابر می‌شود و این فشار در نهایت به رابطه زناشویی آسیب می‌زند.

به گفته این عضو هیأت علمی پژوهشگاه ابن‌سینا، فرزندآوری یک محرک مثبت برای پایداری خانواده است، اما این به معنای تحمیل بارداری نیست. آنچه اهمیت دارد، حمایت از سلامت روان و سلامت باروری زوج‌هاست تا بتوانند بدون فشار روانی، بدون سرزنش و با دسترسی مناسب به خدمات درمانی، مسیر زندگی مشترکشان را در کنار یکدیگر طی کنند.